3 lata z Invisalign

 Jeżeli ktoś pomyślał, że pewnie już skończyłam nosić Invisalign i nic więcej nie napiszę, to się pomylił 😉. Ostatnimi czasy moje posty pojawiają się dość rzadko, a to dlatego, że przez całe połacie czasu kompletnie nic się nie dzieje – noszę Invisalign na noc w formie retainera i oczekuję na kolejne nakładki. Przede mną kolejna korekta, już siódma. Od kilku tygodni ponownie trwam w zawieszeniu i z pewnością jeszcze trochę czasu to zajmie. Święta, Sylwester...nie spodziewam się, że nakładki przyjdą szybciej niż w styczniu/lutym. Na ten moment wciąż naprawiana jest luka, która pojawiła się po drodze, po piątej korekcie. Przy podejściu szóstym, o którym możecie poczytać tu, zamiast zlikwidować lukę, udało się ortodontom (właściwie nie wiem jak nazwać wszystkich zaangażowanych w proces powstawania planu i nakładek) przesunąć ją o ząb dalej. Można by powiedzieć – brawo, naprawdę świetna robota!! Tym samym, ponowny skan, ponowne oczekiwanie…i historia toczy się dalej.

Zawsze po upływie kolejnego roku piszę jakieś większe podsumowanie. Nie tak dawno, jak już się dowiedziałam, że kolejny rok kalendarzowy z Invisalign przede mną, pomyślałam o jednej kwestii – żeby przed założeniem aparatu zawsze dobrze się zastanowić, czy nasze zęby są aż tak skrzywione, że warto będzie przechodzić przez takie męczarnie kilka lat. Ja doszłam do wniosku, że moja wada nie była aż tak wielka i aż tak zauważalna, żeby poświęcić 3 lata swobodnego życia na aparat. Wszystko, co kojarzy mi się teraz z Invisalignem, to: permanentne ograniczenie w normalnym spożywaniu posiłków, zwłaszcza w sytuacjach nieoczekiwanych, niewygoda i zakłopotanie przy mówieniu i w kontaktach międzyludzkich, cotygodniowy ból zębów i plastik w buzi prawie 24 godziny na dobę!!! Wiem, że gdyby od razu ktoś dał mi choć cień możliwości, że będą to lata, nie miesiące – nie zdecydowałabym się na aparat prawdopodobnie wcale i pewnie żyło by mi się o wiele łatwiej. Nawet teraz, gdy wiem, że już jestem przy końcu (od co najmniej roku), przytłacza mnie, że przede mną noszenie plastikowego retainera właściwie do końca życia (!), ewentualnie przyklejenie drucika (mój ortodonta chyba stosuje taką metodę) – czyli wieczna „proteza”, która nigdy nie pozwoli mi zapomnieć, że zęby przeszły jakiś proces. Jest obecnie tyle rozmaitych metod, żeby zrobić kosmetyczne poprawki zębów, że naprawdę powinno się zastanowić czy gra jest warta świeczki. Oczywiście łatwo się to wszystko mówi, z perspektywy posiadania obecnie już z grubsza prostych zębów. Jakby nie patrzeć, moje zęby swoje przeszły. Z pewnością wady, których sama na co dzień nie zauważałam, zostały zlikwidowane. Choć nie jest to efekt totalnie idealny, drobne niedokładności da się wychwycić, ale jak już kiedyś chyba pisałam, raczej nikt z linijką zębów sprawdzać mi nie będzie. Być może część osób myśli, że trzeba było nie kombinować z nakładkami, tylko założyć zwykły aparat i wyszłoby lepiej – może tak, może nie. Gdyby każdy znał przyszłość i konsekwencje różnych działań, z pewnością byłoby łatwiej podejmować decyzje. Tak czy tak, obecnie jestem już bardzo zmęczona takim cedzeniem ostatnich korekt, kiedy, jak już kilkukrotnie podkreślałam, dłużej czekam na cokolwiek, niż później noszę nakładki. Z tego co wiem, wirus również odbił się na funkcjonowaniu firmy Invisalign poprzez zmiany personelu, co spowodowało trudności w porozumiewaniu się i dochodzeniu do konsensusu pomiędzy ortodontą zlecającym, a siedzibą firmy. To wszystko powoduje, że mam już absolutnie dość! I gdyby, nie ta felerna luka, która wymaga domknięcia, pewnie już nie kontynuowałabym leczenia, nawet gdyby coś wizualnie mi jeszcze nie odpowiadało.

Invisalign jest fajny, gdy nosi się go przez jakiś rozsądny okres czasu. W sytuacji utrudnienia życia przez kilka lat – absolutnie nie jest to pozytywne doświadczenie. Na pewno gra tu rolę adekwatność wady/ problemu, z którym się mierzymy, do czasu spędzonego na przesuwaniu zębów. U mnie ta proporcja kompletnie się zachwiała – miała to być mała korekta nachodzących na siebie dolnych zębów, a skończyło się na wielomiesięcznym przesuwaniu całego łuku górnego i innych ciekawych zabiegach, które wizualnie aż tak wiele nie wniosły, żeby miały trwać kilka lat (oczywiście w moim osobistym odczuciu – być może ortodontycznie wszystko tu się zgadza). Nie umiem też odpowiedzieć na pytanie, czy inny ortodonta poprowadziłby to szybciej. Na pewno ważne jest do kogo się trafi, podkreślam to, w odróżnieniu od opinii, że ortodonta nie ma przy Invisalign żadnego znaczenia. Na obecnym etapie domyślam się, że zarówno ja, jak i ortodonta chcielibyśmy tę sprawę już zakończyć (do tej pory raczej cierpliwie znosił wszelkie perturbacje) – nie mam pojęcia jaka jest opłacalność tak długiego leczenia dla samego ortodonty i na ile chciałby się mnie już jak najszybciej pozbyć – obecnie to akurat z korzyścią dla mnie 😉.

 

Takie jest więc moje podsumowanie 3 lat z Invisalign. Cieszę się, że większość procesu jest już za mną, ale trudno mi uwierzyć, że przeprawa z Invisalign trwa u mnie aż tak długo, a jeżeli ta przygoda nie skończy się do lata, chyba się załamię..